I'm Back!!

Hoi allemaal, 

Nou, dat is een tijd geleden. Ik kreeg vandaag een herinnering op facebook dat ik vorig jaar ben gestart met mijn blog. En jullie hebben al een hele tijd weinig van me gehoord (via dit blog dan, op fb zie je me wel regelmatig).

Het zal bijna ook een jaar geleden zijn dat ik voor het laatst geschreven heb. 

Een van de dingen die me tegenhield om een blog te starten is dat mensen al snel iets gaan verwachten. En ik was bang dat ik die verwachtingen niet waar kon maken. 

En inderdaad, een tijd geleden zei iemand: je hebt allang niet meer geschreven he...het wordt wel weer eens tijd!

Tja, waar moet ik het over hebben? Een  reden dat ik niet meer bezig was met mijn blog is het feit dat ik vanaf de zomervakantie full-time ben gaan werken. Hartstikke leuk want ik heb een hele gave baan.

Maar 36 uur, da's best wel veel in de praktijk. 

Ik merk dat ik 's avonds niet zoveel energie meer heb, op vrijdagmiddag als ik thuiskom dommel ik in slaap. 

Op zaterdag moet ik even afschakelen, dan is het zondag en hoppa, daar gaan we weer! De weken vliegen voorbij!
Op zich is dat niet erg, 's avonds heb ik nog wel eens andere dingen, maar ik merk dat het me steeds meer moeite kost om na een dag rammen op de toetsen en turen naar mijn scherm thuis de laptop op te starten om iets nuttigs te doen. Een beetje scrollen op mijn foon en zappen op de tv en dat was het dan wel. 

Dat is bijzonder lastig als je van alles op de laptop wilt doen (zoals deze blog) of moet doen (zoals mijn scouting werk).  Gelukkig heb ik nu voor de scouting een lieve, kundige opvolger gevonden die vol voor scouting gaat. Tenminste dat denk ik dan. 

En zeg nou zelf,  een uitgebluste muts daar zit de jeugd niet op te wachten. Binnenkort ga ik dus na heel wat jaartjes de Scoutingclub verlaten, maar zoals men zegt, alles gaat voorbij.

Een nadeel van full-time werken is dat er zoveel blijft liggen. In mijn geval troep, stof en was.  Maar ach, we kunnen ons nog wassen dus waar klaag ik over? 

In de ideale wereld is mijn huis brandschoon, perfect opgeruimd en een lust voor het oog. In de praktijk heb ik dit stadium nog nooit bereikt. Ik denk eerlijk gezegd ook niet dat dit bij mij past.

Op het moment is zelfs mijn boekenkast een ravage, dat komt niet zo vaak voor. Maar ja, nieuwe hobby he...ik pluk her en der boeken uit mijn kast.

De boekenkist. Wat vind ik dat leuk, een beetje boeken buiten zetten en hopen dat iemand ze meeneemt. En stiekem ook hopen dat er ook boeken achtergelaten worden die ik nog niet ken..

Enne, het werkt! Er staan nog geen rijen dik, maar aan de kist te zien zijn er toch regelmatig bezoekers geweest. En dat maakt me ook een beetje trots, aangezien ik wel eens gehoord heb dat het maanden duurt voor zo'n minibiebje begint te lopen.

Nou Well, we hebben het in een maand voor elkaar! Gaaf toch!

Het liefst zou ik een tweedehands soortement winkeltje hebben in boeken, maar het woord weggeven en winkeltje past niet helemaal bij elkaar. Ach, daar heb ik nog jaren voor om dat verder uit te denken haha. 

Vandaag heb ik op een of andere manier lekker veel gedaan, niet zichtbaar hoor, maar de was is een groot gedeelte weggewerkt. Poetsen..tja..dat komt de volgende keer! Anders wordt het maar saai!

Ik neem mezelf voor om weer meer tijd te nemen voor deze blog en wie weet heb ik de volgende keer wel iets zinnigs te melden!

Lieve groet Heidi

Vriendelijk

Het valt me op dat mensen soms heel onvriendelijk kunnen zijn. Dagelijks, in het verkeer, aan de telefoon, in een winkel....het lontje wordt steeds korter en het lijkt wel of het de nieuwe sport is om onbeschoft te zijn tegen een ander.

Ik zie vaak mensen die neerbuigend doen tegen een ander, die in hun ogen minder belangrijk, minder geleerd is, alsof die ander niets voorstelt.
Dit zie je ook regelmatig gebeuren in winkels, met baliepersoneel en ook met medewerkers van een telefooncentrale...net of die mensen door het werk dat ze doen geen nette behandeling verdienen, omdat ze minder zijn of een minder goed betaalde baan hebben volgens degene die ze tegenover zich hebben.
Ikzelf probeer altijd aardig te zijn, ook als iemand niet precies het gewenste antwoord heeft op mijn vragen, niet zo snel kan werken dan de collega's, iets moet vragen of..de kassarol moet vervangen.
Zowiezo heb ik altijd de rij waar het het langste lijkt te duren, soms ook door het gedrag van de klanten voor me...je kunt je wel ergeren maar uiteindelijk verandert dat niets. Als je dan ook nog de kassamedewerker gaat afkatten, wat heb je dan bereikt? Helemaal niks, misschien alleen ten hoogste een vals gevoel van "zo, die heb ik eens goed de waarheid gezegd".

Zelf heb ik jaren in winkels en achter een balie gewerkt en ondervonden hoe mensen kunnen zijn...wat praktijkvoorbeeldjes:
-de klant die altijd 5 voor 6 de winkel in komt ( dat was nog in de tijd dat winkels om 6 uur dicht gingen), de hele vitrine afspeurt en dan precies die producten vraagt die niet meer in de vitrine liggen..om vervolgens een litanie af te kunnen steken wat een waardeloze winkel het is omdat de gewenste (ambachtelijk bereide) producten die dag tijdens de 4 minuten openingstijd niet meer verkrijgbaar zijn...
-de klant die op zaterdagmorgen om half 7 (vanwege het heerlijke weer staat de winkeldeur open voor frisse lucht, uiteraard gebarricadeerd met 2 ijzeren staven en krukken hier onder gestut) staat te roepen of er iemand is. Goh, gaan jullie pas om 8 uur open? De deur staat open. Ja hoor, maar normaal gesproken zouden we niet willen dat onze klanten over hindernissen heen dienen te KLIMMEN en aangezien de openingstijden op het raam staan had u kunnen weten dat we NIET open zijn. Uiteraard waardeloze service van onze kant.
-de klant die mij aan de balie straal voorbij loopt naar de (lege) bureau's achter de afscheiding. Op mijn vraag of ik misschien kan helpen volgt de vraag: is er niemand? Jawel, ik ben er, kan ik u helpen? Nee, ik bedoel, is er niemand die mij kan helpen? Jawel, ik ben er, waarmee kan ik u van dienst zijn? Nee, ik bedoel iemand met verstand van zaken....
Ik kan u wellicht helpen, als u mij wilt vertellen wat uw vraag is, er is op dit moment niemand anders aanwezig. Nee, ik kom wel terug...
-de klant die enveloppen voor bankopdrachten komt halen. (Vroeger deed je die nog regelmatig op de post). Beleid was dat er 10 per jaar per rekeninghouder werden verstrekt, maar wij keken niet zo nauw en gaven een stapel mee. Meneer kijkt me aan en blaft...dat beetje...doe er eens iets meer en schiet een beetje op!
Op mijn dooie akkertje loop ik terug naar de kast, tel er precies  10 af en leg de overige enveloppen weer terug in de doos. Op mijn gemakkie slenter ik weer terug naar de balie en geef de enveloppen. Nou, die meneer heeft mooi laten weten wie de baas is...
-Op vrijdagmiddag was het vroeger druk in de bankhal. Iedereen moest immers zaken regelen voor het weekend. Die dag was het uitzonderlijk druk en de mensen moesten lang wachten. Ik neem voor iedereen de tijd, iedereen wil op een prettige manier geholpen worden, vooral als je een tijd hebt moeten wachten.
Het echtpaar voor mijn neus denkt er anders over. Ze beginnen te zeuren over het beleid, de drukte, de kosten etc. Met zoveel publiek is dat succes verzekerd. Op een gegeven moment zijn ze zover dat ze gaan vertellen dat zij (de klanten) mijn salaris betalen en dat ik hen (de klanten) dankbaar moet zijn voor mijn salaris.
Ik laat alles uit mijn handen vallen en sla verschrikt mijn handen voor mijn gezicht. Ik begin te jammeren...o nee....wat verschrikkelijk...Dit is uiteraard niet de reactie waar op gehoopt was en ze worden enigzins onrustig.
Ik geef aan dat ik het verschrikkelijk vind dat ik een rekening heb bij mijn bank, dus dat ik (de klant) mijn eigen salaris betaal. Ik zit dus eigenlijk voor niks te werken.
Einde gesprek!

Nog erger is het als dit gedrag zich niet beperkt tot klanten, maar als ook collega's een houding aannemen waarin je onzichtbaar of minder belangrijk bent. Ik heb in een bedrijf gewerkt, waar ook sommige collega's zich belangrijker achtten dan de baliemedewerkers.
-Een nieuwe collega heeft zijn eerste werkdag. Zijn leidinggevende doet een voorstelrondje en loopt alle kantoren in om de collega voor te stellen. De balie wordt straal voorbij gelopen. Hallooo!!!! Ik werk hier ook!! Als ik mijn werk niet goed doe, komen er geen klanten meer voor jou!!
-Ik heb net de vaatwasser in de pantry ingeruimd. Uiteraard zijn er altijd mensen die de vaatwasser niet in hoeven te ruimen. Ik wil weglopen en een collega zet zijn kopje op de aanrecht. Ik wijs hem op de vaatwasser en krijg als antwoord: ik weet niet of je weet wat mijn salaris is, maar ik hoef de vaatwasser niet in te ruimen, daar ben ik veel te duur voor. Nou ja zeg!!

Ik heb de overtuiging dat mensen die zich zo gedragen tegen een ander oftewel zowiezo niet te pruimen zijn, of erg ongelukkig thuis zijn zodat ze zich ergens anders moeten laten gelden.

Bedenk dat de mensen achter de toonbank, aan de telefoon, achter de infobalie, achter de kassa het beleid vaak niet bedacht hebben, ook vaak niet het topsalaris hebben van het management, maar wel geconfronteerd worden met de ontevreden massa....ze moeten ermee dealen en doen met hart en ziel (vaak tenminste) hun werk en willen alleen maar het werk goed doen.
Dat geldt ook voor de handen aan het bed, en de mensen die met hun handen werken. Allemaal (meestal tenminste) vakmensen met kennis van zaken.
Het feit dat ze geen super dure, universitaire of hbo-opleiding hebben, wil niet zeggen dat ze het verdienen om afgeblaft of afgekat te worden.
Een beetje respect is op zijn plaats.
En wordt je misschien niet naar wens behandeld, kijk dan eens  in de spiegel..soms krijg je terug wat je geeft!
Vriendelijkheid kost niets en kan geen kwaad. Het maakt hoogstens de wereld een stuk mooier!

Liefs Heidi

Schaap

Ach, en dan is de vakantie alweer voorbij. Gek dat je er ver van te voren naar uitkijkt. Je telt de weken en de dagen af. En dan, in een poep en een zucht is het weer voorbij.
En nu alweer de derde week aan het werk. Ja hoor, ik moest even kijken hoelang geleden de vakantie was.
Gek he? Je hikt tegen het einde aan, en uiteindelijk na een uurtje op het werk weet je al niet meer dat je weg bent geweest.

Voor de kleine Koenemannen was het spannend. Onze oudste alweer naar klas 2 van het voortgezet onderwijs. Niet meer de kleinste, en toch weer allemaal nieuwe dingen te ontdekken.
Onze ieniemienie is nu brugpieper in de stad...met de bus..helemaal alleen zonder vriendjes en vriendinnetjes.
Ook zij beginnen nu hun weg te vinden in het nieuwe schooljaar en de nieuwe school of klas.

Wat altijd heel apart is, de vakantie is voorbij en BAM! Meteen ook weer alle avonden vol met verplichtingen, vergaderingen, bijeenkomsten enzovoort. Net of iedereen wacht op de magische woorden; we kunnen weer!

Toch heb ik moeite om mijn draai te vinden. Ik heb heerlijk genoten van mijn vakantie en het niets doen. Lekker doen wat ik wil (oké, ook soms wat de Koenemannen willen) en geen gedoe. Neus in een boek en letters vreten..Zalig!!
En nu? Nu heb ik het gevoel dat ik zelf weinig te kiezen heb. Ik ga mee met het programma van het gezin, doe mijn ding, maak een planning (en laat die weer vallen). Een groot gedeelte van mijn vrije tijd gaat op aan mijn werk. En ik vind mijn werk heel erg leuk, maar toch...je brengt  stiekem heel wat uren door achter je bureau.
De avonden en weekenden zitten vol met alle andere dingen die moeten....en dan heb ik nog vanalles wat ik van mezelf moet. Niemand anders zal zich daarmee bemoeien maar ik heb er zelf last van.
Ik moet het opgeruimd hebben, ik moet alles schoon hebben, ik moet de was gedaan hebben...ik moet gezellig, leuk aardig en lief zijn.
En laten we eerlijk zijn, ik moet helemaal niets. Allemaal dingen die ik mezelf opleg, omdat ik denk dat anderen het van mij verwachten. En op het moment dat het allemaal niet zo loopt als ik graag zou zien, dan heb ik daar last van  en niet die anderen.

Het wordt tijd dat ik dat eens anders aan ga pakken. Ik leef maar een keer! Dus de tijd dat ik thuis ben moet (nee sorry, wil, of zal) ik beter besteden aan dingen die ik wil en waarvan ik blij word.
Al word ik ook heel blij van een schoon opgeruimd huis en schone was.
Dus niet altijd meegaan als een mak schaap met wat anderen verwachten (of wat ik denk dat anderen verwachten) maar misschien eens eigenwijs de andere kant opgaan. Ook daar is veel moois te ontdekken.

De foto is trouwens genomen op onze vakantie. De herder had zijn kudde behoorlijk onder controle, op een paar schapen na. Die waren lekker aan het grazen op een ander gedeelte. En ze luisterden lekker niet.
Mooi om te zien. Na een hoop gefluit, werk van de honden een diepe zucht en de schapen persoonlijk verzoeken om verder te gaan. Wat ze uiteindelijk toch deden, maar wel een half uurtje later.

En nu ga ik stoppen, want ik moet naar bed! (voor de lieve vrede, anders ben ik morgen niet de liefste ...

Groet Heidi

Over eten en zo...

Heerlijk! Ik zit nu in de derde (en laatste) week van mijn vakantie. En waar ik me van te voren veel had voorgenomen om te doen, daar is  dus niks van terecht gekomen.

Wat heb ik gedaan...geluierd...gelezen....koffie gedronken....ja en dan natuurlijk ook nog op vakantie geweest.

Wat voor mij ook altijd vakantie is, is relaxed met eten omgaan. Niet dat gehaaste gestress om als je om half 6 thuis komt snel snel iets eetbaars in de pan  flatsen, zodat we om half 7 aan tafel zitten.
Gewoon, kijken waar de dag je brengt en dan beslissen wat je wilt eten. Nou is dat niet altijd fijn, als je erachter komt dat de winkels dicht zijn en je eigenlijk niets eetbaars voor 's avonds en voor de ochtend erna hebt. Maar ook dat is aardig op zijn tijd, gewoon improviseren. En anders iets bestellen, altijd lekker.

Ook eten we dan vaker buiten de deur. Late lunch op een terrasje, 's avonds ff ergens gaan zitten. Heerlijk!

Alhoewel...van de week hebben we ook ergens lekker gegeten.  Het was wel een avontuur hoor..'

Door een flinke onweer- en regenbui bleven we iets langer op de plek waar we waren, en de voetjes waren moe. Daarom maar aangeschoven en in de kaart gekeken.

Lekkere gerechtjes,  ik koos voor een club sandwich. Vind ik altijd een traktatie, zo'n super goed gevulde boterham. Een lust voor het oog als je het ziet. Mooi belegde sneden dik brood...goed gevuld en dan een mooie prikker om het geheel bij elkaar te houden. Alleen het eten he..dat is nog niet zo gemakkelijk.

De sneden zijn dik, en robuust en het brood heeft een heerlijke knapperige (lees harde..) korst. Het beleg is royaal en daardoor is de sandwich behoorlijk hoog. Je kunt het niet ineens van boven naar beneden snijden, maar de sneden uit elkaar halen is ook zonde. Ik zit meestal op mijn bord te schuiven en snijden tot ik een acceptabele manier heb gevonden om de sandwich te eten zonder het hele concept te verknoeien en door elkaar te gooien.

Nou...dat viel nogal tegen toen de sandwich geserveerd werd. Het was een lust voor het oog...een smal houten snijplankje, voor de helft versierd met chips, tuinkers en dipsausje. Op de andere helft lag de sandwich maar omdat er zo weinig ruimte was, lag de sandwich op zijn zij.

Ja.....hoe eet je dat? Er was geen ruimte om te schuiven, laat staan snijden. Bij de poging om de sandwich overeind te zetten bleef het beleg achter op het plankje...logisch....

Nou ja, met veel geklieder en gerotzooi heb ik de sandwich op gekregen. Hij was heerlijk, maar ik heb al het beleg maar door elkaar op een hoopje gegeten en hier en daar wat brood gepeuzeld. En jammer genoeg ook veel van de tafel af moeten schrapen..

Dan vraag ik me zelf wel af, wat is er nou mis met een ouderwetse bord? Het ziet er leuk uit, maar praktisch is anders. Nee, dat nieuwerwetse is dan niet aan mij besteed.

Deze week ook gegeten bij Vink, altijd goed. Het fijne daar vind ik altijd dat je precies weet wat je krijgt. Sinds de tijd dat ik er gewerkt heb is er weinig veranderd.  Ik kan blindelings bestellen en het valt me nooit tegen.
Al was de bediening een beetje beduusd van mijn keuze. De echte schnitzel Heidi (en ja, dat heb ik dan toch bereikt in mijn leven, een schnitzel met mijn naam op de kaart) vind ik heerlijk, maar die staat niet op de kaart. Het ziet er ook een beetje gek uit, maar degenen die me kennen weten precies hoe blij ik ervan word. En nee, niks met uien en spek..bleh..

(Buiten het eten is het daar ook altijd wel leuk om naar het verkeer te gapen dat Well in- en uitrijdt. Ik ben altijd bang dat ik verkeerd schakel of teveel gas geef, wordt altijd zenuwachtig als het terras vol zit met bekenden..ben ik de enige daarmee?)

Nog een paar daagjes relaxen en dan  begint het echte leven weer...

Groeten, Heidi

Ballon

Zo! Daar ben ik weer...tijdje geleden dat ik iets geschreven heb.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het de laatst weken behoorlijk druk heb gehad. En dan niet zomaar druk maar voor mijn doen veel te druk. Ik  hou niet van druk. En toch...ik ben druk en ik heb het druk..
Buiten mijn werk, waar nogal wat vrije tijd in gaat zitten was er veel anders te beleven. Leuke dingen..verplichte dingen..mooie dingen..
De laatste weken van een schooljaar zijn altijd druk, maar met een schoolverlater lijkt het wel of alle fun in 2 weken gepropt moet worden.
En ook wel weer een bijzondere periode. Schoolkamp (hartstikke leuk), musical (nog hartstikke leuker), laatste schooldag (tja, leuk en toch ook weer niet).
Omdat ik het druk had, kon ik niet alles meebeleven. Dat was wel stress, want ik moest backup inschakelen. Uiteraard weet ik dat ons gezin met de grote Koeneman prima vertegenwoordigd is, maar ikzelf vind het lastig dat ik dan iets mis. De laatste dag dat kleine Koeneman op zijn fiets sprong om naar school te gaan, zwaaide ik hem uit. Net geen tranen en denkend aan eerder.
Ik zie hem nog naar de Kubus gaan bij de juffen van de peuterspeelzaal.  Zijn eerste stapjes op school in Well..hij ging al jaren in Bergen naar de kinderopvang...nu kwam daar de peuterspeelzaal bij.
Ineens zitten ze dan op de basisschool.
En dan, zijn de basisschooljaren voorbij. We hebben het ook snel gefixt in 9 jaar.  Dat is dan weer het voordeel als de kinderen kort na elkaar geboren zijn.

Ondertussen moest onze brugpieper zijn rapport ophalen, over naar jaar 2. Ook heel mooi...brugklas is meegevallen.
We gaan nu een hele andere fase in, waarvan ik hoop dat beiden het leuk vinden, maar nog meer, dat ze het zonder kleerscheuren overleven. Het leven voor een kind/jongere is op het moment niet zo gemakkelijk...met social media is er nooit rust en voor sommige kinderen ook geen veiligheid meer.
Dat vind ik wel beangstigend. Ik hoop dat ik mijn kinderen veiligheid en vertrouwdheid kan bieden als ze het nodig hebben.
En die drugs he...ook al zoiets. Tegenwoordig zijn pilletjes en snuifjes heel normaal, waar in onze tijd alleen stickies en heroïne waren. Een stickie soms, dat kon dan wel. En we kenden allemaal de  heroïneverslaafde uit de buurt, dat was een afschrikwekkend voorbeeld. Zo wilde je niet zijn.
Ik denk dat ik dan nog liever heb dat mijn kinderen een keer flink moeten spugen van het drinken (maar dan ook maar één keer), dan dat ze aan de pillen gaan. Al heb je daar als ouder ook geen 100% invloed op.

Ach ja, en ondertussen heb ik ook een opleiding afgerond bij Drijfveerkracht. NLP...en nee, ik ga het niet uitleggen. Geloof niet dat ik het hier goed kan overbrengen. Je moet het ondergaan zal ik maar zeggen. Wel zeker een aanrader voor iedereen die zich op persoonlijk vlak nog wil ontwikkelen.

En nu? Nu heb ik geen "moeten" meer. Ik ga nog 3 weken werken. Volle bak, dat dan weer wel.
Ik had grootse plannen..wat ik allemaal zou doen als de drukte voorbij was. En geloof me...het is mislukt. Niks heb ik gedaan! Alhoewel...
Ik wilde mijn hele huis bijpoetsen, want al weken warm en heel druk=ongelofelijke bende.
De was is weliswaar gewassen maar dan houdt het op. S'avonds zoek ik voor de familie de kledingstukken bij elkaar.
De koelkast heb ik zaterdag ontdaan van iets wat ooit een komkommer was, en het fossiel van een watermeloen opgegraven. In een verdwaalde rugzak vond ik nog een zakje appelstukjes wat er al minimaal 3 weken in zat. Wist je dat appelstukjes helemaal zwart en harig worden? Waar zouden die in reïncarneren?

Ik voelde me dit weekend net een ballon. Leeggelopen. En dan niet rustig leeggelopen en zacht.
Nee, zo'n blubberballon. Weet je wel, die al een paar jaar in de kast ligt. En dan te ver wordt opgeblazen. En dan weer leeg wordt gelaten. Wat je dan hebt...dat...
Alhoewel...nu ik erover nadenk...het kan ook zomaar een beschrijving van mijn buik zijn!
En toen heb ik lekker een boek uitgelezen buiten in de tuin. Heerlijk! Soms moet je jezelf daar de tijd voor gunnen.

Nog effe bijtanken en dan begint het gewone leven weer.
Iedereen een fijne vakantie....maak er iets moois van!

Thuis in je dorp

Dit weekend was een leuk weekend! Zaterdag was wat rommelen in en om huis...lekker genieten van de vrije dag.
Op zondag ging ik meehelpen bij de dorpsbrunch in Wellerlooi. Van te voren had ik natuurlijk niet al te veel zin, want hé, dit gaat wel van mijn eigen tijd af. En de 2 Koenemannen deden mee aan de junior Wellympics, wat ik dan zou missen.
Toch dan wel weer raar als je erover nadenkt. Ik ben een Lotse, geboren en getogen op de Hamert met uitzicht op de mooie "bergen"zoals wij ze noemden, vol met heide. (En ja, daar ben ik naar vernoemd!)
Inmiddels woon ik alweer verschillende jaren in Well. Nog een paar jaar en ik woon net zo lang in Well (en hopenlijk nog langer!!) dan ik ooit in Wellerlooi heb gewoond.
Het is maar een kilometer of 8 uit elkaar, en toch was het een hele cultuurshock toen ik naar Well ging. Wellerlooi en Well lijken in eerste instantie op elkaar, en toch zijn ze zo verschillend. De mensen zijn in beide dorpen vriendelijk, belangstellend (of nieuwsgierig als je het zo wilt noemen) en uiteraard zijn er in beide dorpen een aantal portretten die eruit springen.
Het heeft toch enkele jaren geduurd voordat ik in Well begon in te burgeren, en mijn draai ging vinden. (En dan moet je nagaan dat ik in Well familie had, het dialect spreek en ook de straten en bedrijven kende).
Nog enkele jaren later ging ik Well steeds meer waarderen, en verdween de Kuluut een beetje naar de achtergrond...
En nu? Nu kan ik volmondig zeggen dat ik een Maasjoerts ben, en ik houd van Well, het mooie dorp, het kasteel, het Reindersmeer en ik houd van de mensen die Well tot Well maken!

En nu, ik kom zelden meer in de Loi. Mijn ouderlijk huis is niet meer ons huis. Het is een prachtige plek geworden, waar 2 mensen hun droom leven volgens mij. En dat doen ze mooi en goed! Als ik dat zie dan zie ik op wat een mooie unieke plek ik opgegroeid ben op de Hamert.
Ik herinner me heus ook nog wel dat het zo afgelegen was, allejezus donker, het waaide er altijd en het was erg ver fietsen naar een winkel of wat dan ook...dus fijn dat zij er wonen i.p.v. wij!

Als ik in Wellerlooi ben, heb ik toch een beetje een warm gevoel in mijn buik, een soort thuis maar dan anders. De Loi waar ik thuis was, bestaat niet meer....het is met de tijd meegegaan (gelukkig maar).
Afijn, die brunch....tja, en dan wordt voor mij een van de grote verschillen tussen de Loi en Well duidelijk.  135 deelnemers hadden een leuke ochtend, met frühshoppen erbij...
Sommige dingen gaan in de Loi net iets gemakkelijker, iets relaxter en meer vanzelfsprekend dan in Well..en waar dat dan aan ligt? De mensen in de Loi zijn aardig, maar die in Well ook!
De mensen in de Loi doen hun best, maar die in Well ook!
Het mooie was dat het merendeel 50+ was, dus dit waren de mensen uit mijn jeugd.Leuk om weer oude vertrouwde gezichten te zien en mensen te spreken die je allang niet meer gezien hebt. Genieten!

Daarna gesjoemeld met de eindtijd van mijn hulpinzet, zodat ik nog snel naar het optreden van de Drumstix kon kijken bij de Wellympics. Keimooi! Ik hou van dat cluppie slagwerkers en ik ben zo trots op wat ze gedaan hebben sinds september...dat wordt nog heel bijzonder in de toekomst.
Meteen maar gekeken naar het concert van de Harmonie van Well. En ja, ook dat was mooi. Ik ben geen muziekkenner maar knap hoor.
Het leukste was wel dat we nu aan de zijkant zaten en dus de dirigent van opzij zagen. Normaal zie je alleen de achterkant.
Nou, ik kan het iedereen aanbevelen. Op een gegeven moment werd ik helemaal meegezogen in het verhaal van Geert, zijn mimiek en bewegingen. De muziek op de achtergrond onderstreepte het verhaal dat zich afspeelde voor mijn neus en in mijn hoofd.
En zo knap dat iedereen weet wat hij bedoelt, en wanneer ze in actie moeten komen...maar ja, daarvoor is de repetitie natuurlijk. Ik gun iedereen zo'n uitzicht op de dirigent!

Al met al een mooie dag in de twee dorpen  die me dierbaar zijn...

Lieve groet uit Well!

Heidi

Jeetje, ik bloos!

Jeetje, ik bloos!

Afgelopen week kon ik toch bijna niet zitten! Er stak vanalles uit mijn ko...achterste!! Veren...veren...veren..
Wat een leuke reacties op mijn eerste blog. Dat had ik eigenlijk niet verwacht..alhoewel..nou ja...vooruit een beetje dan...
Maar echt niet in deze mate. Ik stond versteld van het aantal mensen dat de moeite heeft genomen om door te klikken naar mijn blog. En ook om te reageren via facebook, app of de blog zelf.
Dat maakt het super leuk. Al is de blog allereerst bedoeld voor mijn eigen plezier (ik vind het gewoon leuk om te neuzelen over niks), het geeft wel voldoening dat mensen hem lezen en het nog leuk vinden ook.
Dat gevoel heb ik een keer eerder ook heel sterk gehad. Degenen die mij in het wild kennen, weten dat ik notenkrakers verzamel. Tenminste vroeger. Toen was de jacht volop geopend op de meest mooie, aparte, lelijke, goedkope en dure notenkrakers. Vooral in kersttijd was het hoogseizoen...heerlijk! Alle kerst- en rommelmarkten in Duitsland afstruinen.
Uiteindelijk had ik er behoorlijk wat (maar 300), die her en der stonden uitgestald.
En toen....toen kwamen er 2 Koenemannen bij...de ruimte werd beperkter en ingenomen door belangrijkere zaken zoals boxen, speelhoekjes, eetstoelen enz. De Curverkisten deden hun intrede in huize Koenen en de notenkrakers vertrokken stilletjes naar de zolder.
Alleen, ik wilde graag een keer rond Kerst een tentoonstelling geven, maar ik had er de ruimte thuis niet voor.
Uiteindelijk is de tentoonstelling er gekomen, in de voormalige zaal van Wallaria. Er waren nog enkele mensen uit Well bij die zelf mooie dingen maken. (Ik koop ze alleen!)  Ik zou al blij zijn geweest als er 5 mensen waren komen kijken maar uiteindelijk hebben we verdeeld over 2 dagen een paar honderd belangstellenden gehad. En dat was leuk! Dat er zoveel mensen plezier hebben en zich verbazen over iets wat je zelf zo mooi vindt. (Al heeft de helft van de bezoekers misschien de kans gegrepen om te spieken in de zaal waarin ze zoveel lief en leed hebben beleefd.)
He, nou hebben we het erover en dan denk ik weer....dat zou ik toch nog eens moeten doen..mijn notenkrakers uitpakken..bekijken...genieten...en misschien wel weer tentoonstellen...wie weet!!

Ach...ik leef van dromen....mijn fantasie maakt overuren...ik zie het al weer helemaal voor me...de wereld ligt voor me open...

En dan....ach...dromen zijn leuk....ik moet er iets mee doen!! Actie!! Niet dat ik later in het bejaardenhuis in de recreatieruimte moet zeggen...jaaaaa..vroeger....toen wilde ik dat allemaal.Zo wil ik dan ook weer niet eindigen.

Ik moet stoppen...een schrift pakken en mijn dromen opschrijven! Dat ik ze in de hectiek van alledag niet durf te vergeten...en dan ACTIE!

Lieve groet,

Heidi